PODSUMOWANIE 2016 - Impossible is nothing!

Chyba nie jestem zbyt dobra w podsumowaniach, chyba nawet nie zawsze lubię to robić, bo niekiedy zdarza się coś, o czym raczej wolimy zapomnieć aniżeli pamiętać. Ten rok upłynął mi pod znakiem siatki niewykorzystanych możliwości, a może niezrealizowanych planów? Niby człowiek wypełnia swoje zamierzenia, realizuje krok po kroku ustalony harmonogram, ale co wtedy, gdy zatrzymuje się na jednym z punktów, waląc głową w mur? Oczywiście, pierwsza logiczna myśl pojawiająca się wtedy w głowie, to: obejdź mur, podstaw drabinę, wyżłób wlot, przez który przedostaniesz się na drugą stronę, zrób coś. A jak się rysuje rzeczywistość? Nie zawsze jest taka klarowna, kolorowa.

Ważne jest żeby się nie poddawać. Warto szukać alternatyw, warto zmieniać plany, nie pozwólcie żeby były sztywne, nietykalne, jedyne słuszne. Jeśli zbyt długo ślęczycie nad jednym punktem, zastanówcie się, czy aby przypadkiem nie da się go obejść, zaatakować od tyłu, rozbić na mniejsze podpunkciki. Metoda Małych Kroków. Nie bójcie się jej.

Niewątpliwie, rok 2016 nie był zły, ale nie był też przełomowy. Byłam zmuszona do podjęcia ważnych decyzji i do ciągłej zmiany planów, często z przyczyn niezależnych ode mnie. Czy tu i teraz maluje się tak, jakbym chciała? Nie. Ale w ten grudniowy dzień, zastanawiam się, czy jest to w ogóle możliwe. Nigdy nie będzie idealnie, tak jakbyśmy tego chcieli, zawsze znajdzie się jakieś ale, jakieś lepiej, jakieś odnośniki i porównania, jakieś obrazy w Naszych głowach, które czasami wykraczają poza Nasze faktyczne możliwości. Ale z drugiej strony, Impossible is nothing. Chciałabym żebyśmy My wszyscy (Wy i ja) żyli według tej dewizy, rodem z amerykańskich parkietów koszykarskich. Żyjmy nią w nowym roku, nie dajmy się ograniczać, nie budujmy barier, tam, fos, przez które ciężko się przebić. Nie podcinajmy sobie skrzydeł, wzbijmy się ku górze, na odpowiednie piętro wieżowca pragnień i marzeń.

Żeby nie było tak przygnębiająco, aż nadto refleksyjnie, chcę Wam podziękować za to, że tutaj zaglądacie, że jesteście, że czytacie. Decyzja o rozpoczęciu bloga, o pisaniu dla szerszego grona odbiorców była dla mnie nie lada wyzwaniem. Obawiałam się krytyki, powątpiewałam w swoją wiedzę i w pisarskie rzemiosło, nie będę tego ukrywać. Teraz to naprawdę lubię, i chciałabym żeby blog był prologiem, do czegoś większego, przetartym szlakiem, którym będę mogła pójść w przyszłości. Jeśli w zbliżającym się roku, napiszę swój pierwszy rozdział, Wy pierwsi się o tym dowiecie.

A co działo się przez tych kilka miesięcy tutaj, na Nigdy nie wierz chomikom? Działo się sporo dobrego, mam przynajmniej taką nadzieję. Poprowadziliśmy wspólny dialog odnośnie motywacji, przyjaźni, celowości życia, składowych sukcesu, ograniczeń, inspiracji, pojawiło się trochę moich porad, a ja personalnie musiałam znowu poszukać siebie, swojego miejsca na ziemi, pisałam o sobie, o swoich doświadczeniach, o ludziach, których spotkałam, o sytuacjach, które rzeczywiście miały miejsce, podzieliłam się z Wami tym, czego się nauczyłam kilka lat temu, i czego się nadal uczę. Poszerzyłam swoje artystyczne horyzonty, otwieram się na nowe, i być może już niedługo dostaniecie ode mnie próbkę tychże nowości. Blog nie kręci się jedynie wokół chomików, to także mój pamiętnik (tak, tej tytułowej, nagłówkowej księżniczki), więc chyba powoli nadchodzi czas żeby pokazać Wam skrawek mojego codziennego świata.

Zatem... Do nowego roku, do stycznia 2017! Niech ten rok będzie przełomowy, lepszy pod każdym względem od 2016, niech będzie rokiem wcielania idei w życie, spełniania marzeń, pragnień, zamierzeń, cieszenia się drobnostkami, otwarcia na nowe. Nie zamykajmy się, nie ograniczajmy, nie stawiajmy wokół siebie dziesięciometrowych murów broniących Nas przed światem, chwytajmy każdą chwilę, uśmiechajmy się, też bez powodu, do innych ludzi, do siebie. Niech to będzie czas świadomych przemian, mniejszych, większych, podejmowania decyzji. Nie bójcie się zmian, ryzyka, powielania przeszłych błędów. Pamiętajcie, błądzenie nie jest powodem do wstydu, wstydem może być, co najwyżej nie podejmowania jakichkolwiek prób. Parafrazując Marka Twaina: Za dwadzieścia lat bardziej będziemy żałować tego, czego nie zrobiliśmy, niż tego, co zrobiliśmy. Miejcie tę myśl w głowie za każdym razem, gdy zwątpicie.

A tymczasem: Wspaniałego roku 2017! Wejdźcie w niego w szampańskich humorach, z nowymi pokładami energii i wiary.

PS  Prawdopodobnie pojawię się tutaj z powrotem dopiero z nadejściem nowego roku. Nie martwcie się jednak, tym razem to świadomy urlop.

PPS Życzcie mi lekkiego pióra w nadchodzącym roku!

Znajdziesz mnie tutaj: