Pisanie - proste czy nie?

Nie wiem, czy znacie ten stan - jesteście pełni energii, zmotywowani, wypełnieni inspiracją, zadowoleni, szczęśliwi, macie w głowie odpowiednie obrazy, wystarczy jedynie ubrać je w słowa i... Nie da się. Po prostu się nie da. Siadacie przed komputerem, nerwowo uderzając paznokciami w klawiaturę, w Wordzie pojawiają się bazgroły, kilka zdań, może jeden akapit, po skroniach spływa pot, zostawiając mokre ślady na podkoszulku, mijają minuty i długie godziny, a Wy nadal piszecie i usuwacie, piszecie i usuwacie, i tak w kółko. Nowego postu nie będzie i nie wiadomo, kiedy kapryśnej wenie zechce się wrócić żeby coś akceptowalnego mogło się pojawić na stronie. Jesteście wtedy źli na siebie, może obwiniacie swoje otoczenie, bo pies sąsiadów za głośno szczeka i nie da się skupić, bo za zimno i lepiej leżeć pod kocem i czytać książkę, bo w zasadzie to mi się nie chce, jak się zachce to coś się napisze (najlepiej samo), bo weekend i są lepsze rzeczy do roboty, bo nie mam czasu, natłok obowiązków, goniące terminy, klasówki, egzaminy, popołudniowa zmiana w pracy.

Brak natchnienia to zmora każdego pisarza. Pisarstwo to naprawdę ciężka praca, ciągła walka ze sobą, ze swoimi słabościami, zmęczeniem, znudzeniem, brakiem ochoty i nieczęsto z brakiem snu, brakiem wiary w swoje umiejętności, ciągłym porównywaniem się do innych, tych lepszych w subiektywnym odczuciu, i w wyjątkowych przypadkach walka ze skrajnym wyczerpaniem organizmu, który krzyczy w Twojej głowie: Przestań, no daj już spokój, weź krótki urlop.

Z doświadczenia wiem, że ten kilkudniowy urlop, być może tylko weekendowy, często zamienia się w całe tygodnie, długie, przerażające, bo nadal nic się nie pojawia w Wordzie, tylko pusta biała kartka i migający złowieszczo kursor. Bywa, że jeden tydzień przechodzi w następny, a ten w kolejny, i tak oto mija miesiąc. Wtedy już nie tylko targa Nami strach, złość i niemoc, ale wręcz paraliż, rwiemy sobie włosy z głowy, zastanawiając się, co zrobić żeby wrócić do normalnego rytmu, do pisania.

Kiedyś tego nie wiedziałam, bywało, że miesiącami (tak, dobrze czytacie, nie dniami czy tygodniami, ale miesiącami) czekałam na rozkapryszoną wenę, która postanowiła wybrać się w podróż dookoła świata. Lata praktyki, czegoś mnie jednak nauczyły, dlatego postanowiłam się z Wami podzielić moją wiedzą, tym bardziej teraz, nie chcę zwalać braku natchnienia na jesień, ale wiecie jak to już jest, kiedy przychodzi Nam się żegnać z latem i wakacjami, czasami pozwalamy żeby odpłynął wraz z nimi dobry nastrój i z tego powodu łapie Nas rozleniwienie. Poza tym sama obecnie staczam szermierczy pojedynek z weną, i przeglądając blogosferę, zauważyłam, że wielu z Was również to robi.

Mam nadzieję, że chociaż w niewielkim stopniu Wam pomogę. Zaczynamy!

POLUB TO, CO ROBISZ.

Jeśli Twój blog składa się w 90% z treści pisanej, a fotografie są jedynie dopełnieniem, nie masz innego wyjścia, MUSISZ polubić pisanie. Nie wyobrażam sobie sytuacji, że nie lubisz pisać, a robisz to, bo prowadzenie bloga jest modne, przynosi zyski albo uchwyciłeś/aś się nośnego tematu, który zmusza Cię do wystukania naprędce kilku akapitów. Z taką postawą zbyt długo nie ujedziesz, chyba, że zarówno Ty jak i Twoi czytelnicy nie zwracacie uwagi, na jakość zamieszczanych treści. Dla mnie zdecydowanie ważniejsza jest jakość aniżeli ilość. Tekst nie musi być bardzo długi, może mieć trzy/cztery akapity, to wystarczająco, ale niech bije z niego pasja, to zrekompensuje wszelkie niedociągnięcia.

NIE TRAKTUJ PISANIA JAK SMUTNEGO OBOWIĄZKU.

Nikt nie zmusza Cię do prowadzenia bloga i do pisania, robisz to, bo to lubisz, bo tego chcesz, bo próbujesz przekazać wartościowe treści światu, nie traktujesz tego jak jeszcze jedną powinność do odbębnienia, więc nie traktuj i tak samego pisania. Niech to nie będzie przykry obowiązek, na który reagujesz szlochem i rozżaleniem, niech to będzie czysta przyjemność i dobra zabawa, zarówno dla Twoich czytelników jak i dla Ciebie.

NICZEGO NIE MUSISZ, TY CHCESZ.

Nie włączaj Worda z wyrytym w głowie zdaniem: Znowu to samo, znowu muszę pisać, nie mam pomysłu, nie chce mi się. Zamień musieć na chcieć. Chcesz pisać kolejne posty, bo masz coś ciekawego do przekazania, bo chcesz żeby inni zapoznali się z Twoją opinią bądź oceną danego produktu. Niczego nie musisz (poza polubieniem tego, co się robi), masz wolną wolę, nikt Ci niczego nie narzuca. Jeśli nie masz ochoty wrzucać dzisiaj nowego wpisu to tego nie rób. Wierni czytelnicy zrozumieją. Nikt nie jest robotem, który automatycznie produkuje posty.

INSPIRUJ SIĘ.

Czasami zdarza się, że nie masz pomysłu na nowy wpis, wysilasz swój umysł do jeszcze cięższej pracy, ale to nie przynosi efektów, co wtedy? Ja nie buszuję po internecie, nie podglądam innych blogerów, wypracowałam inny sposób inspirowania się. Pomysły wpadają mi do głowy same, kiedy robię to, co lubię. Wręcz kojąco i motywacyjnie, działa na mnie szum wody, dlatego ilekroć chcę się zrelaksować, pobudzając jednocześnie wyobraźnię do działania, słucham cichych dźwięków strumyka. Efekt w moim przypadku murowany. Zrób własną listę tego, co Cię inspiruje i sięgaj po nią ilekroć zabraknie Ci pomysłów.

TAKE A BREAK!

Kiedy jestem już naprawdę zmęczona i moje wnętrzności skręcają się na sam widok laptopa (a co tu dopiero mówić o otwartym Wordzie), biorę krótką przerwę. Bywają dni, że odcinam się maksymalnie od pisania i myślenia o tym, co napiszę, wtedy dużo czytam, oglądam inspirujące filmy, spędzam ten czas z samą sobą, relaksując się. Zazwyczaj po takich świadomych pauzach od pracy, wracam z jeszcze większym zapałem i głową wypełnioną pomysłami. Musicie jednak pamiętać o tym żeby kontrolować swój urlop, nie może on trwać za długo, bo im dłużej pozwalamy się sobie rozleniwić, dobrowolnie przyzwalając na wypadanie z rytmu pracy, tym trudniejsze są same powroty.

Znajdziesz mnie tutaj: