Nigdy niewręczony prezent

 

Każdy z Nas ma jakieś swoje ulubione miejsce, miejsce, dokąd chętnie wraca, czasami przyciągany przezeń jak magnes. Miejsce, gdzie oddycha się spokojniej, a serce z nagła kończy szaloną gonitwę, na rzecz rytmicznego, melodyjnego bicia, które ukołysałoby do snu samego trzygłowego psa Puszka strzegącego kamień filozoficzny. Miejsce, gdzie czas przestaje istnieć i zaczyna się wierzyć w fizykę kwantową. Miejsce, gdzie wiatr staje się Twoim najlepszym ożywczym przyjacielem, słońce serdeczną przyjaciółką powierniczką najskrytszych pragnień, a kamyki wbijające się w podeszwy butów Twoimi dalekimi kuzynami figlarzami, którzy znowuż dla żartu wbili Ci chude palce w bok żebyś wylała sok na bielusieńki, świąteczny obrus babci. Miejsce, gdzie nawet zapach trawy staje się najwspanialszym aromatem na świecie, i na moment zapomina się o szalonej gonitwie za nowościami, cenami, markami i tym słynnym Chanel No.5, dla którego jest już od dawna zrobione miejsce na Twojej półce. Miejsce, gdzie samotność przestaje przerażać, a cisza staje się zbawienna. Miejsce, gdzie stajesz się w końcu offline, wyciszonego smartfona wciskasz w zapomnianą przegródkę torebki, nie spoglądasz na tarczę zegarka i obracające się wściekle wskazówki. Facebooki, instagramy, snapchaty przestają istnieć, i znowu są słodkie lata 80, gdzie ludzie nakładali pastelowe kolory na twarz, owijali się wzorzystymi tkaninami, tandetnym plastikiem wokół nadgarstków i szyi, i podbijali świat, tak samo jak Ty czy ja chcemy go podbić. Miejsce, gdzie jedynym liczącym się dźwiękiem jest Twój oddech, a jedynym znaczącym obrazem fragment krajobrazu, który tak bardzo kochasz.

Dlaczego? Po co? Na co? Czemu?

Jakie to ma znaczenie? To Twoje ulubione miejsce. Twój top topów. Niekiedy słodko-gorzki. Tak niebywale bolesny i upiorny, bo przepełniony wspomnieniami, jego grecką twarzą, jego marmurowym spojrzeniem, jego ceramicznym dotykiem, wachlarzem pozlepianych rzęs i rozwianą czupryną na wietrze zrudziałą w popołudniowym słońcu, które tego dnia, specjalnie dla Was przegnało ulewę.

Nigdy niewręczony prezent, trochę słodki, a tak niebywale gorzki, że goryczą spływa po języku. Miejsce, które nic nie znaczy dla chłopca na chabrowym rowerku i dziewczyny w pasiastej sukni, miejsce, przy którym przystaje starszy pan w obszernym garniturze i zakochana para, która pstryka zdjęcia, raz, dwa, trzy, o już, właśnie wylądowały w mediach społeczniościowych. I ja. Na moście. Patrząca w dół na niespokojną wodę. Tak, dla mnie te białe ściany coś znaczą, naprawdę, mówią do mnie tajemnym szyfrem, i też tęsknią. Tak niebywale tęsknią.

Za czym? Pytam.

Za przeszłością.

Wspomnienia tak szybko ulatują, jakby miały motyle skrzydła, i rozmazują się, jak kościelne wieżyczki w mglisty dzień. I nic nie jest w stanie ich zatrzymać, choćbyś nie wiem jak się starała. I tak odejdą pewnego burzliwego poranka z gromem przecinającym kapryśne niebo. I nie wrócą...

Przeszłość.

Nigdy niewręczony prezent przeszłości.

Znajdziesz mnie tutaj: