Comeback!

Powoli wracam do żywych (mam nadzieję, że cieszycie się z tego powodu, bo ja jestem podekscytowana tak samo jak za pierwszym razem, gdy siedziałam przed ekranem laptopa, wystukując na klawiaturze swój pierwszy wpis). Nie było mnie aż dwa długie tygodnie, które może i minęły błyskawicznie, ale ilekroć zaglądałam na swojego bloga, miałam wrażenie, że upływają długie tygodnie albo i miesiące.
 

Przerwy są w życiu potrzebne żeby móc w spokoju i ciszy (nierzadko w odosobnieniu) zastanowić się nad tym, czy aby na pewno zmierza się we właściwym kierunku i robi się to, co naprawdę się chce. Czasami okazuje się, że podąża się donikąd, albo w odwrotną stronę (tak, wiem, że to brzmi brutalnie, ale czasem i takie sytuacje mają miejsce), a czasami po prostu, człowiek uświadamia sobie, że stracił większość pasji i bodźców, które motywowały do nie przerywania wędrówki. Nie mogę powiedzieć, że ja straciłam całą pasję, bo to byłoby kłamstwem, pewnego dnia zrozumiałam jednak, że czas zadać sobie po raz kolejny DOBRE PYTANIA. Dodałam jednakże jeszcze jedno do mojej listy, bardzo istotne.

Czego oczekuję od siebie? 

To nie było wcale takie trudne pytanie jak mogłoby się wydawać. Wiecie, wyznaję zasadę, że nie istnieją trudne pytania, co najwyżej istnieją jedynie trudne odpowiedzi. To odpowiedzi niekiedy nie chcą przechodzić przez Nasze gardła, bo są niewygodne, bolesne, obnażają Nasze słabości czy uwypuklają porażki.

Pisałam już o tym wielokrotnie, ale napiszę to jeszcze raz. Nie bójcie się pytać. Tylko ten, kto pyta, znajduje odpowiedzi.

Przerwa pozwoliła mi ochłonąć. Już teraz mogę śmiało powiedzieć, że wracam z pełną głową nowych pomysłów i inspiracji.

Oczywiście, jak zapewne zauważyliście, nieustannie powtarzam, żeby nigdy się nie zatrzymywać, tylko iść przed siebie. To, że zrobiłam sobie dłuższą przerwę (dłuższą w moim odczuciu, być może Wy w ogóle nie odczuliście mojej nieobecności), nie oznacza, że rzuciłam wszystko i stanęłam w miejscu z założonymi rękoma. Wręcz przeciwnie. Zrobiłam mały rozrachunek ze swoim życiem, żeby wszystko to, o czym będę pisała w najbliższym czasie, było oparte w stu procentach na moim doświadczeniu i prawdzie, i nadal konsekwentnie nie zbaczałam z dążenia do swojego nadrzędnego celu (pierwszy ważny etap jest w fazie końcowej, co napawa mnie jeszcze większym optymizmem; trzymajcie za mnie kciuki!).

Już teraz śmiało mogę powiedzieć, że jednym z moich bodźców motywacyjnych były życzliwe osoby. W chaszczach nieżyczliwości, w betonowej bieganinie, bardzo łatwo jest się zgubić. Ale któż z Nas się nie myli, któż z Nas nie błądzi? Każdy z Nas. Cała zabawa polega na tym żeby umieć się odnaleźć. Cofajcie się, wracajcie na start, startujcie od nowa, szukajcie nowych dróg, nowych kierunków! Nie bójcie się tego.

Jesteśmy istotami społecznymi, i chociaż bywają dni, że wolimy ulec alienacji, to nie uciekniemy w pełni od drugiego człowieka.

Mieczysław Maliński kiedyś rzekł:

Wśród morza ewen­tual­ności: te­go, co pot­rzeb­ne, mniej pot­rzeb­ne i zby­teczne, te­go, co przyjem­ne, a pożyteczne, te­go, co szkod­li­we, bar­dziej szkod­li­we, a sma­kowi­te, te­go, co opłacal­ne, bar­dziej opłacal­ne, a krzyw­dzące dru­giego człowieka, te­go, co praw­dzi­we, mniej praw­dzi­we, kłam­li­we, ale dające korzyści. Nie zgu­bić się w tym gąszczu ani nie rozstrzy­gać fałszy­wie. Nie zgu­bić się ani na chwilę, ani na miesiąc, ani na całe życie. Umieć wrócić, gdy się pobłądzi. Umieć od­kryć błąd, przyz­nać się do te­go, że się było nieuczci­wym, bru­tal­nym, egois­tycznym, że się skrzyw­dziło dru­giego człowieka. Potrzeba drugiego człowieka, który po­może, os­trzeże, upom­ni w imię dob­ra, życzli­wości. Potrzeba dru­giego człowieka, który ura­tuje od roz­paczy. Pot­rze­ba człowieka wier­ne­go, który nie zdradzi nie odej­dzie, nie opuści, nie zdarzy się czas próby, niepo­wodzeń, klęsk, ka­tas­trof życiowych, gdy wszys­cy się od­suną, potępią, za­pomną, który po­cie­szy, po­dep­rze, po­da rękę, poz­wo­li uwie­rzyć siebie, przy­niesie nadzieję i ra­dość. (...) Czas jest zaw­sze tym egzaminatorem, przed którym nie os­ta­nie się żad­na złuda, zaśle­pienie.

Pamiętajcie, umiejętność zadawania sobie dobrych pytań, zrozumienia, czego chce się od życia, dostrzegania swoich pomyłek i odnajdywania się, gdy się pobłądzi, jest kluczem do przyszłych sukcesów.

 

Znajdziesz mnie tutaj: